Bilirsin!
Benim geldiğim yerde,
Her şey sert ve köşelidir.
Bundandır ki,
İklimi ve coğrafyası gibi kişiliğimde farklı oldu.
Hiçbir şeyin hayatımda kolay olmadığını göstermek için.
Seninle geldiğim yerin en sert ve en yüksek zirvesine tırmandım.
Senden de hep yükseklere tırmanmanı istedim,
Detaylarda boğulmayasın,
Resmin tümünü aynı anda göresin diye.
Kanatlarını ilk çırpmanı sabırsızlıkla beklerken,
Dağların eteklerinden,
Zirveye tırmanışını seyrettim.
Özgürce büyümeni izlemekten keyif aldım doyasıya.
Yok oluş hikayelerinin binlercesini gördüm, okudum, izledim.
Yaşamın içinde nedenlerini ararken,
Şüphe ve intikam döngüsünde aldatma olduğunu anladım.
Maddiyata dayalı, kurgulanan yaşamda,
Birilerine bir şeyler verirsen,
Onlardan da bir şeyler isteyebilirsin üzerine,
Dostlarım da oldu!
Kandırıp, aldatırken birbirlerini,
Yaptıklarına normal diyenler de,
Geçit yaptılar hayatımdan.
Benim!
Yalanı dolanı meslek edinenlerden,
Yezit gibi kelle isteyenlerden,
Kendini bilmez soytarılardan,
Leş arayan akbabalardan,
İki ayaklı çakallardan,
Çok sayıda dostlarımda(!) oldu.
Bundandır ki,
İki ayaklı esbablı şeytanların şerrinden,
Çok çektim.
Bunu en iyi sen bilirsin.
Bana ilk öcü hikâyeleri anlattıklarında,
İnanmadım.
Ama başkaları için çok güzel öcü hikâyelerim oldu,
Hem de tatbiki.
Ben sana hiçbir zaman öcü hikâyeleri anlatmadım.
Gerçeğin ta kendisini betimledim,
Doğruları yanlışlardan ayırt edesin diye.
Ben yılandan, çıyandan, çakaldan, silahtan korkmadım, hiç mi hiç.
Ama cehaletten çok korktum.
Bana sen,
Anneni anne gibi, babanı da baba gibi hissetin mi diye sorarsan,
Yanıtım hayır olacaktır.
Ben yalnız büyüdüm.
Hayatımda kimsem olmadı, hep yalnızdım.
Gocunmadım da ihtiyaç da duymadım.
Senin yaşlarda,
Dağın yamacındaki uçurumun başına gittim.
Kendi kendime söz verdim.
Sen en iyilerine sahip olacaksın,
Yükseklerde uçan kartallara,
Ben de yükseklerde uçacağım diye seslendim.
O an fark ettim ki
O sesleniş,
Kalbime, beynimin derinliklerine girmiş.
Senin de bu felsefeye inanmanı istedim hep.
Başkalarının adımlarını takip etmek için uğraşmadım,
Onlardan daha iyi olmam lazım gibi komplekslerim de olmadı.
Ben varlıklara düşman olmadım,
Benim de olacak diye imrenmedim,
Hiç mi hiç.
İç de geçirmedim.
Ben bir şeyler için yaratıldığıma inandım,
Onu bulabilmeyi kendime mesele edindim.
Bunu en iyi sen bilirsin.
Her zaman adımı soyadım ile kullandım.
Dedemin çoban olduğunu,
Gittiğim her yerde onurlanarak söyledim.
Farklı olmaya çalışmadım, olduğum gibi davrandım.
Bunu en iyi sen bilirsin.
Ben her sabah evden bir şey olayım diye çıkmadım, hiç mi hiç.
Ben evden en iyisini aramak için çıktım hep.
En iyisini aradım.
Sen benim en iyimsin.
Ben Yaradan’ın bana verdiği ruhu,
Yetenek olarak, önümü aydınlatan bir ışık gibi algıladım.
Bu yüzden ruh aradım bir yerlerde,
Soluduğum havada, yediğim yemekte, içtiğim suda
Ruh aradım hep.
Bundandır ki!
Sende de,
Bir ışık, bir iz, bir ruh aramamın
En doğal hakkım olduğuna inandım.
Yolunu kaybetmiş birisine,
Asla yön sormadım.
Kim olduğunu haykıranın ne dediğini,
Hiçbir zaman duymadım.
Paylaşmayı sevdim.
Paylaşılınca,
Hayatın güzelleşeceğine inandım.
Ben!
İstediğimi önce hayal ederim,
Resmini çizerim beynimde.
Hayal edersem sonuna kadar giderim.
Hayal edemezsem vazgeçerim.
Ben!
Hayalleri olmayanlardan da
Vazgeçerim bilirsin.
Hayatımda,
Zorluklar ön sıradaydı.
Hiçbir şey,
İstediğim zaman,
Ve istediğim biçimde olmadı.
Benim için,
Planlanmış yaşamın bu olduğuna inandım artık.
Sahip olduğum iyi ya da kötü hiçbir şey,
Bedelsiz olmadı.
Ben bedel ödemekten korkmadım.
Benimle sen yaşadın.
Her zaman her yerde,
Bedel ödeyecek bir yüreğin bende olduğunu,
En iyi sen bilirsin.
Ben!
Bu hayattan almam gereken ödülü hala alamadım.
Aradığın ışığı bulduğunu bana gösterene dek,
Bedel ödemeye devam edeceğim.
Ödenmeyecek bedeller içinde,
Bedel ödemeye hazır olduğumu,
En iyi sen bilirsin.
Bunu da unutmamanı istedim!!!
Nisan 2011
