Devleştiğini sanan
küçük karındaşlar!
ben
sizden önce oradaydım,
ondan abi oldum.
Sizden çok sonra mahzun ve garip;
kardeşim, general!
Bilirim,
hele bir düşmeye göresin
yollar yok edilir.
Yel değirmenleriyle dövüşürken.
Generalim, yok oldu.
Elbette haykıracağım bunu
sizin gibi bezirganların
pişkin suratına.
alaşağı ederken
kırdınız kanatlarını.
Siz
benim
çınar gibi büyüyen baba evimde
ayrık otu.
Ben
İnsanlık onurumla sarıldım
size.
Fark edemedim!
Hasta ruhun esirleri!
Hançer sahibi bekçiler!
Vicdan kalmamış yürekler!
Kin halkası zalimler!
karşımdasınız.
Hüneriniz;
yalanı, dolanı yorgan yapmak kendinize,
yılan gibi kıvrılmak içinde!
Beynimde
siz
birer çürük anı!
çıkardım attım hepinizi.
Epeyce acı çektim!
Bu sonuncusuydu
silindiniz!
Not: Bu şiiri yazarken Nazım Hikmet Ran’ın şiirlerinden etkilendim.
3.1.2015 (3.1.2012; saat:11.45)
